در داخل استخوان‌های هر فک حفره‌هایی وجود دارد که ریشه دندان‌ها درون آن قرار می‌گیرد.
نام این پنج دندانْ از خطِّ وسط به طرفِ عقب عبارت است از:
پیش میانی که به‌طورِ قراردادی با حرفِ A نشان داده می‌شود.
پیش‌طرفی یا B
نیش یا C
آسیاب اول یا D
آسیاب دوم یا E
تعداد و نوع دندان‌ها در فکِ بالا و پائین یکسان است.
در هر فک نیز تعداد و نوع دندان‌هایِ نیمهٔ راست و چپ مشابه هستند) و ۳۲ دندان دائمی‌اند.
دندان شیری
تعداد دندان‌های شیری، ۲۰ عدد (در هر آرواره ۱۰ عدد) بوده که به مرور می‌افتند و ۳۲ عدد دندانِ دائمی جای آنها را می‌گیرند.
تکامل این دندان‌ها از دورهٔ جنینی آغاز می‌شود و بعد از تولّد در سنینِ شش ماهگی در می‌آیند.
این دندان ها نیاز به مراقبت فروانی دارند و مراقبت و رشد صحیح آنها ضامن سلامتی دندان های دائمی است.
دندان نوزاد
نوزاد حتّی قبل از به دنیا آمدن دندان‌های اولیه دارد، اما آنها در زیرِ پوست لثه قرار دارند و قابل دیدن نیستند.
در شش یا هفت‌ماهگی، دندان‌های نوزاد شروع به درآمدن می‌کنند. بیشتر بچه‌ها وقتی به سن ۳ سالگی می‌رسند.
تمام دندان‌هایشان به‌طور کامل در می‌آید. به این دندان‌ها دندان‌های شیری می‌گویند.
با بزرگ شدنِ کودکْ دندان‌هایِ شیریِ او یکی‌یکی از جایِ خود در می‌آیند.
این اتفاق بیشتر در سنِ شش یا هفت سالگی می‌افتد.
در عصبِ دندان، رگ‌ها و مویرگ‌های خونی هستند که دندان را تغذیه و سالم نگاهِشان می‌دارد.
دندان دائمی
تعداد دندان‌های دائمی ۳۲ عدد (در هر آرواره ۱۶ عدد) بوده که رشد آنها از شش ماهگی آغاز می‌شود .
تا بیست سالگی ادامه می‌یابد که دندان‌های عقل در می‌آیند.
به طور کلی در افراد بالغ در هر نیمه فک دو دندان پیشین، یک دندان نیش با نوک تیز، دو دندان آسیای کوچک و سه دندان آسیای بزرگ وجود دارد.
بدون نظر